Reviews by DerMika

Enkele maanden geleden eindigde Acquired Taste nog in de bovenste regionen van ons eindejaarslijstje, nu ligt opvolger New Day alweer in de rekken. Snelle jongens, die van Absynthe Minded. Als dat maar niets aan de kwaliteit afdoet.

We kunnen u meteen geruststellen: Absynthe Minded heeft niets aan originaliteit en scherpte ingeboet. Integendeel, de Gentenaars tasten nog consequenter dan op Acquired Taste de grenzen van de popmuziek af. Nochtans hebben ze dit keer minder uiteenlopende genres in de blender gekieperd. Daartegenover staat dat de hoofdelementen in hun muziek op New Day nog uitvergroot zijn en net iets extremer doorgetrokken.

De bekende zigeunerstijl is dus nog steeds en nog prominenter aanwezig. En ook de liefhebbers van de uitgesproken jazzkant van Absynthe Minded mogen nu al beginnen met kwijlen. Openingsnummer "Mary's Hotel" biedt meteen een ruime staalkaart van wat Absynthe Minded zoal te bieden heeft. Startend met koortsachtige violen om later naar pure melancholie te verglijden: violist Renaud Ghilbert laat meteen zien hoe hij eigenhandig de sfeer van een nummer kan bepalen.

De band wervelt doorheen de zestien nummers op New Day met een onweerstaanbaar aura van opwinding en exotisme. Al is er op de plaat ook opvallend veel ruimte gelaten voor het ingetogener werk. Maar zelfs in die rustiger momenten ligt een zuiders temperament onderhuids te broeien om in een volgend nummer uit te breken, getuige nummers als "(Substitute)" en "I Like You When You're Sad".

De vlotte popnummertjes zijn op New Day wel wat in de verdrukking geraakt. In enkele gevallen hebben ze moeten plaats maken voor een meer rockend Absynthe Minded. Zo is bij "To The Boredom Dying Slowly" een zacht headbangen meer op zijn plaats dan de schuifelende swingpasjes waartoe de band ons in het verleden wel eens verleid heeft.

Verder is er op New Day ook meer ruimte gecreëerd voor uitgesponnen melodieën en krijgen de individuele muzikanten de kans om hun kunstjes te tonen. Niet alles moet noodzakelijk samengedrukt worden om binnen een en hetzelfde nummer te passen. Dat heeft vaak nummers tot gevolg met een mooi opgebouwde, continue groove. "Singalong Song" bijvoorbeeld, ons lievelingsnummer op New Day, heeft veel weg van Jim Morrison tijdens zijn hoogdagen met The Doors.

New Day is dus een iets andere plaat geworden dan Acquired Taste. Minder een stormachtige opeenvolging van orgelpunten, maar des te meer een album om rustig achteroverleunend te beluisteren en volledig overdonderd te worden. Wie ervan houdt om in het schemerduister naar opera te luisteren en elke noot afzonderlijk te laten bezinken, zal perfect de ervaringen begrijpen die Absynthe Minded met dit album oproept. Absynthe Minded is groots. Zonder meer van het beste dat Vlaanderen te bieden heeft. En met New Day heeft de band nu al een magnus opus afgeleverd waar vele anderen enkel van kunnen dromen.

© Andy Van Pachtenbeke, goddeau.com ( [Link removed - login to see]

Americana/Rock/Singersongwriter (Universal)

Hoe breng je een langverwacht debuut uit? Je wint bijvoorbeeld de zilveren medaille én de publieksprijs op de RockRally. Dan wacht je drie jaar. Na twee uitstekende singles wil iedereen meer, en hopla, je brengt je titeloze debuut uit. Tom Van Laere heeft er zijn tijd voor genomen en dat hoor je. Het is een "volwassen", complexloze plaat geworden die doet denken aan Tom's grote idolen Neil Young en Bob Dylan. Hij is dan wel geboren in Brasschaat, Antwerpen, maar het had evengoed Brasschaat Kentucky kunnen zijn. En daar zijn we niet rouwig om want de "Americana" die gebracht wordt, horen wij graag. De meeste nummers zijn vrij ingetogen, maar af en toe rockt het stevig. En bovendien, de man heeft humor. Admiral for President, zingt hij zelf en wij knikken instemmend. Admiral Freebee is grote klasse en was het lange wachten meer dan waard. "What's a man gotta do, to get a decent blowjob these days?", vraagt Tom Van Laere zich af in het laatste nummer. Luister in afwachting naar Admiral Freebee. Misschien helpt het.

© Studio Brussel ( [Link removed - login to see]

Sebastian Caine, de ingenieuze leider van een team wetenschappers, wil een middel om onzichtbaar te worden beslist op zichzelf testen en wordt inderdaad onzichtbaar. Dan blijkt het tegenmiddel om hem weer zichtbaar te maken niet te werken en zit hij gevangen in zijn onzichtbare lichaam. Terwijl zijn collega's hard op zoek gaan naar het juiste tegenmiddel, ontdekt Caine de ongekende macht die hij nu heeft. Langzaam maar zeker verandert hij in een monster die een vijand wordt voor alles en iedereen.

-© MovieMeter.nl ( [Link removed - login to see]

Het verschil tussen een goeie single en een ethervullende deun op de radio zit 'm in het nijdige karakter van het beestje. Een goeie popsong nestelt zich ofwel geriefelijk in het oor of bijt zich vast in de kuiten zoals een pitbull dat zou doen. Elke keer je wakker wordt, wordt de jingle weer op- en afgedraaid. In België hebben we twee groepen rondlopen die de feeling hebben om met de regelmaat van de klok dergelijke singles op de markt te brengen: dEUS en K's Choice.

Denk ook maar een moment aan 'Suds and Soda' of 'Little Arithmetics' en de riedels dwalen alweer enkele uren door de geest. Remember 'Not An Addict' en Sarah hijgt weer een eind in je oor, beluister de nieuwe single 'Believe' en de zenuwachtige gitaarpartijen blijven desnoods dagen nagalmen. Het is daarom dat het zolang geduurd heeft vooraleer de nieuwe cd Cocoon Crash ter redactie volledig beluisterd was. Het eerste nummer op de cd - 'Believe' dus - heeft er uren op repeat gestaan. Om maar te zeggen dat ik 'Believe' een onthutsend goeie single vind, die niet eens moet terugvallen op de klassieke wetten om te verleiden. Er is niet eens een refrein nodig om voor eeuwig en altijd herkenbaar te blijven.

Openen met een zo sterke song heeft het nadeel dat de rest van de cd een tijd verwaarloosd wordt. Meteen ook het nadeel van meerdere beklijvende popsingles op één cd. Nadat we weer afstand konden nemen van 'Believe', bleven we haperen bij nummer twee 'In Your Room', een meeslepend verhaal over twee vriendinnen op een kamer, waarvoor een prille Suzanne Vega wel de muziek lijkt geschreven te hebben. Vervolgens blijven plakken bij nummer drie: 'Everything For Free', het meest klassieke Choice-nummer van de cd, waarbij de gitaren van Gert en de stem van Sarah van oudsher tegen elkaar opschreeuwen. 'Now is Mine' heeft door de cello (!) en de intense droefheid in Sarahs stem en de haast Costelliaanse structuur meer tijd nodig om te rijpen maar is het ultieme bewijs dat moeilijk ook goed kan zijn bij K's Choice. 'Butterflies Instead' begint hypnotiserend: kale drum, een perfect beheerste, dreinige stem. Het plaatje wordt stilaan ingekleurd tot de duozang met Gert een klein mirakel doet ontstaan. Je krijgt een beetje spijt van het feit dat producer Gil Norton, die geboekstaafd staat als een maniakale perfectionist, in alle regionen de beheersing heeft opgelgd. Het heeft het voordeel dat de balans perfect in regel is en dat de groep nooit zo hecht heeft geklonken. Het heeft het nadeel dat net de franjes zoals de meerstemmingheid die je persoonlijk zo waardeert, ook hebben moeten inleveren. Cocoon Crash maakt bovendien duidelijk dat het songschrijversduo Sarah en Gert geëvolueerd is. De Amerikaanse tour heeft sporen nagelaten. Zo echoot Alanis Morrisette duidelijk door op 'If You're not Scared', een voor de hand liggende popsong die vooral door de stem een schavotje hoger mag. Of in '20.000 Seconds' een frêle balad die volgens het gekende Choice-stramien optrekt, maar met enkele stembuigingen bij Sheryll Crow terechtkomt.

Met 'Too Many Happy Faces' zijn we ondertussen voorbij halfweg. Hier is de verwijzing naar Morrisette vooral door de vermomde parlando van Sarah het grootst. Nog deunen die het vooral live goed zullen doen, zijn titeltrack 'Cocoon Crash' en 'Hide', de enige nummers waar de gitaren gebetonneerd zijn, en 'Freestyle', dat een opruiende opbouw heeft meegekregen. Het zijn stuk voor stuk songs die pieken boven de radiomiddelmaat waarmee je om de oren wordt geslagen, maar anderzijds buiten 'goed' weinig extra's in zich dragen. Geen reden om te zappen, je kan er alleen wat minder aandachtig bij zijn. 'Quiet Little Place' gebouwd op de stenen tafelen van Dylan waar Sarahs schorre stem weer eenzame hoogten haalt en een mondharmonica huilt, is wel wat om bij stil te staan. Het engelachtige 'God In My Bed' eveneens maar om een andere reden: het is gepikt, alleen kunnen we er voorlopig maar niet opkomen van wie. En tot slot geldt het ook voor afsluiter 'Winners' waar Costello's geest opnieuw uit de fles komt en een K's Choice een behoorlijk fascinerend, door de tempoveranderingen complexe, balad in elkaar heeft gepuzzeld.

U had het al begrepen: Cocoon Crash is een uitstekend cd.

© Peter Mijlemans, De Morgen, 25-03-98 ([Link removed - login to see]

Everyone who is still not convinced that global warming is real and humans are causing it, should see this movie. It shows you pictures and data that can not be overlooked!

Verwacht op de nieuwe cd van Flip Kowlier geen al te grote verrassingen. De West–Vlaming snuift op "In de fik" de lijn van "Ocharme ik" gewoon door. Wat gelukkig ook betekent dat Kowlier ook nu weer doet waar hij de vorige keer zo goed in geslaagd is: warme liedjes brengen voe de mènsjgen. Bijna op zijn Stevaerts dus.
We starten dan ook op café in "Vannacht" en overschouwen de gevolgen van dat nachtbraken in het ingehouden "Geef mie een glas". "Bjistje in min uoft" is het muzikale vervolg op het Leonard Cohen–achtige "Ti woa" uit "Ocharme ik". Met dat verschil dat we er hier Geike Arnaert (Hooverphonic) in het West–Vlaams (!) bijkrijgen. Van een lekkere extra gesproken.

In tegenstelling tot in "Moeder lieve moeder" op "Ocharme ik", waar zeun een voader als homo geoutet worden, blijkt Nonkel Dirk nu ook een nicht. En ook in "Angelo en Agelique" staan family values centraal. Kowlier goes ska in "Bom bin", Vlomsche country krijgen we in "Tristig feit". "Miss België" doet een beetje denken aan "My beloved monster" van Eels. Niet door een mogelijke link tussen de titels, maar door de gloomy sfeer die de twee nummers uitademen. Vrolijker gaat het er gek genoeg dan weer aan toe in "Tristig feit", dat evengoed een nummer van Ivan Heylen had kunnen zijn. Zijn "Wilde boerndochtere" komt – zeker op het einde – in gedachten de kop op steken. "Smetvrjis" is dan weer up tempo lolbroekerij over het randje. "In de fik" is net zoals "Ocharme ik" een pot–pouri van stijlen, tristesse en geestigheden.

Een lach en een traan, als het ware. Wat is er meer des mensen dan dat?

© Cutting Edge | 24/03/04 ( [Link removed - login to see]

Wanneer de naam Piet Goddaer me door het hoofd schiet, word ik wel eens lyrisch. Hoe zou het zijn om, net als die Kortrijkzaan, elke dag wakker te worden met een kop vol briljante ideeën, zonder dat er enige zekerheid bestaat of je ze wel ergens kwijt kunt? Om na het bijeenschrijven van een nieuwe plaat tot de vaststelling te komen dat je een selectie moet maken uit 133 songs, waarvan er slechts 10 het afgewerkte product halen?
In de jaren voor ‘Birthmarks' hoefde deze muzikale duizendpoot zich niet al te veel zorgen te maken: op zijn debuut ‘I'm Seeking Something That Has Already Found Me' en het navolgende ‘This Last Warm Solitude' kon hij naar hartelust experimenteren met zijn eigen genie, gesteund door een label – een major dan nog - dat genoeg geduld kon opbrengen om Goddaer, het hoofd vol losse noten en arrangementen, rustig te laten ontpoppen tot Goddaer, de man met duidelijk afgebakende songs. Naar huidige maatstaven een aanpak uit de oertijd en een enorm commercieel risico, dat uiteindelijk enorm goed uitdraaide, al was het maar omdat de West-Vlaming alle elementen die té moeilijk waren voor een groot publiek in zijprojecten als Sunzoo Manley stopte en zich voor die cruciale derde beperkte tot het schrijven van songs die – waarschijnlijk tot zijn eigen verrassing – de radiogolven in bedwang hielden.
Vooral bij de fans van het eerste uur wrong het een beetje: voor sommigen omdat hij wel enorm abrupt van koers was veranderd, voor anderen – waaronder ondergetekende – omdat de onmiskenbare hoogtepunten (‘Do You Love Me', ‘Seaside', ‘Sweet Instigator') op ‘Birthmarks' te nadrukkelijk werden afgewisseld met mindere nummers (‘Tattoo', ‘Rain').

Nu ‘The Sailor Not The Sea' voldoende gerijpt is in het centrale zenuwstelsel, is het gemakkelijker om ‘Birthmarks' te beschouwen als een overgangsplaat, die noodzakelijk was om de nodige artistieke vrijheid te creëren. Wie zich weer verwachtte aan een werkstuk dat volgestouwd is met potentieel singlevoer, bergt zijn hoop best voor een eerste beluistering op: ‘The Sailor Not The Sea' is een eclectische, bijna-conceptplaat die – met uitzondering van het vreemde, maar niet lelijke eendje ‘At Sea' – erom schreeuwt om in één ruk beluisterd te worden. Naar eigen zeggen vond Goddaer inspiratie voor dit album tijdens zijn trip naar Zuid-Afrika en de ondraaglijke lichtheid van het bestaan die hij ervoer in die schizofrene gemeenschap. Zijn botsing met de miserabele leeftoestanden in de townships enerzijds en langs de andere kant de natuurpracht van de Kaap is dan ook de inspiratiebron geweest voor een album dat bijna niets te wensen overlaat. En hoewel ik me nauwelijks kan inbeelden dat het echt zo bedoéld is, klinkt deze nieuwe als een compromisplaat waar zowel de oorspronkelijke fanbasis als de nieuwe generatie Ozark Henry-adepten zich mee zullen kunnen verzoenen. De eersten omdat ‘The Sailor Not The Sea' de terugkeer inluidt van de Goddaer die zich niets van conventies aantrekt en resoluut voor stemmingen en emoties gaat, de tweede groep omdat hij de opgevoerde “moeilijkheidsgraad” met het vernuft van een meester wist te verpakken in transparante songs.
Le nouveau Ozark Henry laat dan ook niet meteen in zijn kaarten kijken. Het is eventjes wennen aan de grillige ritmische structuren en de veelgelaagdheid die bijna in elke song terug te vinden zijn. Aan de tot in de puntjes uitgewerkte arrangementen, die nooit als ballast gaan klinken en vooral voor een diepere beleving zorgen. Aan de vele experimentele uitstapjes richting jazz, dub en ronduit filmische sfeerpanelen. Elementen die ook al op de eerste twee OH-schijven terug te vinden waren, maar die door een door ervaring en nieuwe invalshoeken gelouterde Goddaer perfect worden gekanaliseerd.
Het heeft natuurlijk geholpen dat hij niet àlles zelf heeft willen doen. De band waarmee hij na ‘Birthmarks' de hort optrok, is nadrukkelijk aanwezig in de totaalklank en de bijdragen van celliste Audrey Riley klinken relevanter en vooral gewichtiger door dan op ‘Birthmarks'. En wat te denken van de aanwezigheid van Jah Wobble en Jaki Liebezeit, ouwe rotten die ervoor bekend staan alleen met de besten in zee te willen gaan en vooral een meerwaarde geven aan de complexere songs.

'The Sailor Not The Sea' is in de eerste plaats een imposante totaalervaring, wat het extra moeilijk maakt om hoogtepunten aan te duiden, dus ga ik me maar beperken tot dat éne moment waarop de plaat eventjes in een dipje dreigt te verzeilen. ‘At Sea', de tweede single die samen met Joost Zweegers werd geschreven – waarschijnlijk als dankuwel voor Goddaers productiewerk op diens laatste plaat, mag als afzonderlijke compositie dan nog van prima kwaliteit zijn, het valt qua sfeer en instrumentatie een beetje buiten de sfeer die in de vijf nummers daarvoor zo minutieus werd opgebouwd. Verder is het leuk dat Goddaer met zijn V-synth het geluid van de theremine bijna exact weet te benaderen, maar globaal gezien wordt het ding misschien iets té veel aangewend als sfeerversterkend middel.Maar laat dat dan ook de enige opmerkingen zijn die we hebben over een album dat de strak gespannen verwachtingen volledig inlost.

En dat het een tijdje duurt voor de impact van ‘The Sailor Not The Sea' zich ten volle openbaart, geldt in dit geval enkel maar als een extra aanbeveling. Internationale klasse.

Door Joost Devriesere 17/10/2004 ( [Link removed - login to see]

Moederziel alleen op het grote AB podium in de spotlight staan tijdens de finale van Humo’s Rock Rally. Het overkwam Jan De Campenaere van Venus in Flames. Een plaats op het laagste schavotje van het podium, na Mintzkov Luna en Admiral Freebee, was het welverdiende resultaat. Inmiddels zijn we drie jaar later en is er de eerste full–cd, "Notes of tenderness", waarop Venus in Flames vrij varieert op het thema liefde. In tegenstelling tot de sobere ep "Cynthia’s gone" uit 2001, trekt Jan De Campenaere hier samen met producer/bandlid Gert Bettens meermaals de registers wijd open. We worden in vervoering gebracht door piekfijn uitgewerkte songs zoals de single "Better man", "Fearless" en titelsong "Notes of tenderness". Opvallende gastrollen worden vertolkt door Joost Zweegers, Bart Maris, Sarah Bettens en Tom Kestens. In "Fearless" verlaat de autobiograaf zijn vertrouwde wereldje en kruipt deze in de huid van een ziekelijk verliefde man. Onderhuids venijn druipt uit de strofen en climaxt heerlijk wanneer piano, gitaar en stem finaal in duel gaan. Naakte versies van "Heart & bones", "The sound of breaking hearts" en "Lauging disease" grijpen evenzeer onverbiddelijk bij de keel. Spanje’s mooiste streek mag dankbaar zijn voor promospot "Andalucia". Wij willen meteen de koffers pakken en vertrekken!

"Notes of tenderness" is een staalkaart geworden van het songwriterschap van Jan De Campenaere. Met dit debuut kan hij zonder blikken of blozen naast die twee andere podiumbezetters van weleer gaan staan. Deze jongen heeft zijn Crazy Horse gevonden en is met dergelijk visitekaartje klaar om de muziekwereld te veroveren.

© Cutting Edge | 14/12/03 ( [Link removed - login to see]

Een man wordt wakker in een ziekenhuis zonder geheugen. Hij ontsnapt en komt bij zijn zus Flora aan, waar hij een deel van zijn geheugen terugkrijgt: hij is Corwin, prins van Amber. Daar komt zijn broer Random op bezoek en gaat met Corwin op weg naar Amber. Corwin gaat samen met Random en zijn zus Deirdre naar de stad Rebma, een stad onder water die het spiegelbeeld van Amber is. Daar gaat Corwin het Patroon en zo krijgt hij zijn volledige geheugen en zijn vroegere macht over Schaduw terug. Hij gaat met zijn broer Bleys een verbond aan om hun broer Eric van de troon van Amber te stoten...

Dit is het tweede deel uit de Amber-reeks.

Amber is macht, geluk. Aarde is slechts Schaduw, een stukje doolhof op weg naar Amber.