I went to see this movie after having seen the trailer. I was expecting a funny movie with painful conversations, but I left the theatre with the feeling that I had seen the best parts of the movie in the trailer already.

Of course the movie is hilarious, especially the parts where politically correct Americans try to communicate with this "figure from Kazachstan" without getting disgusted with him or his ideas. Or the parts where he meets Americans who are even bigger racists or woman-haters than himself. It's a shame these moments are too few.

Deze twee romans worden algemeen beschouwd als classics van de SF-literatuur, maar tegelijk zijn de meningen over de literaire kwaliteiten ervan zeer verdeeld. Enerzijds roemt men het tweeluik als een meesterstuk van fantasie en toekomstverbeelding, anderzijds wijst men op de talrijke losse draden in de intrige, de zwakke karaktertekening en vooral de neiging van de auteur de intrige voortdurend in een totaal andere richting te duwen, wat soms zeer ongeloofwaardig is. De meeste lezers hellen waarschijnlijk over naar de eerste visie: het boek is sinds 1945 voortdurend in druk geweest en in vele talen vertaald.

Het plot: een man komt langzamerhand tot de ontdekking dat hij waarschijnlijk een speelbal is van kosmische krachten.

- © J.A. Dautzenberg. - Biblion

De meeste werken van deze schrijver spelen zich af in dezelfde verzonnen toekomst (het heelal van Poppenspelers, Mensen, Kzinti e.d.) en ook de intriges ervan hebben meestal met elkaar te maken. Deze roman is een vervolg op "Naar het hart van de melkweg", waarin verteld werd waarom de Poppenspelers de Melkweg ontvluchten. Een achtergebleven Poppelspeler gaat nu met twee Mensen en een Kzin de Ringwereld verkennen, zeker het merkwaardigste objekt van het hele heelal. Dit levert een erg spannend verhaal op, maar nog belangrijker is dat we allerlei nieuwe informatie krijgen over Nivens merkwaardige wereld. De roman, waarvan het einde duidelijk een vervolg suggereert, ontving terecht zowel de Hugo als de Nebula Award.

Van dit boek zijn twee vervolgverhalen verschenen: "Bouwers van Ringwereld" en "Beschermers van Ringwereld".

- © J. Dautzenberg. - Biblion

2005 blijkt tot nu toe een uitstekend jaar voor de vaderlandse rock te zijn. Nadat Monza en De Mens op hun nieuwe platen op een meer dan overtuigende manier de eer van de Nederlandstalige rock verdedigd hebben, komt nu ook Admiral Freebee met kersvers werk op de proppen. En laten we het maar meteen zeggen: we zijn er weg van. Omdat Tom Van Laere nu eenmaal een man van weinig woorden is, kreeg zijn tweede worp simpelweg de naam ‘Songs’ mee.
Na het succes van zijn debuut kreeg hij zelfs de kans om deze plaat met enkele opvallende namen in de Verenigde Staten op te nemen. Samenwerken met de backing band van Morrissey en John Hanlon, producer van Neil Young, het is niet iedereen gegund. Ondanks dat we met studiomuzikanten te maken hebben, klinkt de groep toch verrassend als een hecht geheel. Toch moet hier wel bij gezegd worden dat het vooral Van Laere is die ‘Songs’ gemaakt heeft tot wat het nu is. Hij is het die met de songs voor de dag komt. Van het “moeilijke tweede plaat”-syndroom waar wel meer succesvolle nieuwe artiesten mee kampen, hebben wij bij de admiraal niets gemerkt.

‘The Worst Is Yet To Come’ is al meteen een opener om volmondig “U” tegen te zeggen. Een zoemende baslijn dient als stilte voor de storm, en voor u het weet vallen de heerlijk vuile gitaren en drums uit de lucht en brult de Admiraal u toe alsof het met zijn laatste adem was. Héérlijke rock ‘n roll.
Wie door dit nummer afgeschrikt wordt en gehoopt had op pure rootsrock en ballads zoals op het debuut, hoeft niets te vrezen. ‘Songs’ staat er namelijk vol van. Het grote verschil met zijn voorganger is dat de nummers op ‘Songs’ gewoon nog béter zijn. Vooral op tekstueel vlak is Van Laere er op vooruit gegaan, en hij mag nu gerekend worden tot de beste songwriters van ons Belgenland. Een voorbeeld? Luister maar eens goed naar ‘Recipe For Disaster’: op het eerste gezicht een integere ballad, totdat je de tekst laat doordringen en je niet anders kan dan grijnzen. Een dikke pluim ook voor het overige rustige werk. ‘Boy You Never Found’ en ‘Carry On’ zijn Groot in hun eenvoud en tonen dat Van Laere zich een stijl toegeëigend heeft die goed bij hem past. ‘Hope Alone’ is de vreemde eend in de bijt. Een plezierig dronkemanslied, aangedreven door een barpiano van het type dat je wel eens in de late uurtjes in een grijs café tegenkomt. Het komt misschien vreemd over tussen alle andere tracks, maar dat neemt niet weg dat het een goed nummer is. Vergelijkbaar met ‘Einstein Brain’ op de vorige plaat moet ‘Hope Alone’ een vederlichte afwisseling voor het zwaardere materiaal vormen, en het doet dit beter dan het eerder genoemd liedje. Naast deze rustige tracks staan er in goede Admiraal-traditie weer enkele rockkleppers op. ‘Oh Darkness’ is ondertussen gekend als single, maar ook ‘Murder Of The Sun’ en ‘Waiting For Nothing’ zullen live het publiek zonder moeite mee doen brullen. U heeft het al door: alle dertien nummers van ‘Songs’ zijn raak, niet één voelt wat overbodig aan. Van Laere heeft gedurende 50 minuten onze volledige aandacht afgedwongen, en dat is niet elke artiest of groep gegeven.

Kwatongen zullen beweren dat hier niets nieuws op staat en dat Van Laere gewoon zijn idolen loopt na te spelen. Hier zit natuurlijk een kern van waarheid in. De referenties aan Neil Young en andere americana-helden liggen voor de hand. Maar mij maakt het helemaal niets uit waar Van Laere de mosterd vandaan heeft gehaald. Wanneer de nummers zo goed gemaakt zijn, doet originaliteit er niet veel toe. Kwaliteit boven alles, als het ware. Op ‘Songs’ staan dan ook enkele instant-classics die binnenkort de radiogolven zullen bestormen, en Van Laere zou niet met schaamrood op de wangen moeten afdruipen wanneer zijn materiaal naast dat van pakweg Neil Young gelegd wordt. Wie de eerste plaat kon smaken (en dat waren er veel, afgaande op de verkoopcijfers), mag dit album niet laten liggen. De strijd om de beste Belgische plaat van het jaar kan nu echt losbarsten!

- © digg.be ( [Link removed - login to see]

We blijven het fantastisch vinden dat in ons onooglijke landje enkele kleine labels het in deze barre verkooptijden nog aandurven om iets anders dan panklare pop uit te brengen. Een en ander laat onder andere het eigenwijze Gentse collectief Barbie Bangkok toe om de neus aan het venster te steken. Een band met een naam die – zo vermoeden wij toch – verwijst maar Herbie Hancock, naar eigen zeggen iets wil doen aan het schrijnende gebrek aan coolness in de Gentse scene en in eigen contreien een uitstekende live-reputatie geniet, trekt sowieso al de aandacht, maar wat deze drie heren en dame op deze fijne EP laten horen, getuigt vooral van een gezonde drang om anders te klinken. Het quasi-akoestische titelnummer, dat het als eerste single geheel terecht niet slecht doet op de betere radiofrequenties, wijkt qua tempo en intensiteit misschien wat af van de rest van de songs op deze EP, maar geeft wel een uitstekend idee waarvoor Barbie Bangkok staat. Een sound die voor de verandering eens niét loepzuiver door de boxen knalt, een heerlijk nonchalante uitvoering en een melodie die hardnekkig blijft hangen. Onze adem stokte nog meer tijdens ‘Roll Rockin’, een warmpjes in strijkers geduffeld pareltje dat het vooral moet hebben van een penetrant synthdeuntje en een subtiele slidegitaar. Op de overige vier nummers gaat Barbie Bangkok als een bende gekken tekeer. Opener ‘New Friend’ zet iedereen op het verkeerde been met een brugje waarin de lof wordt gezongen van de onvervalste plattelandsklassieker ‘Moeder, waarom leven wij?’, maar excelleert vooral in Pepperiaans gitaargejakker en synths uit de grote Faith No More-handleiding. ‘Hold On’ klinkt zo mogelijk nog schizofrener, schakelt van olijke ska niet geheel naadloos over in een overweldigende riff, maar rijdt zich vast in zijn vierde of vijfde tempowisseling, terwijl het afsluitende ‘Low Bypass’ geheel verrassend rondwaart op Air-territorium, toch voor het ook hier tot een heuse gitaaruitbarsting komt. Aan afwisseling en ideeën ontbreekt het dit jonge stroppenviertal zeker niet en alleen dat al maakt van Barbie Bangkok a force to reckon with, maar voorlopig ontberen de meeste songs een duidelijke structuur om écht indruk te maken. Lef hebben ze wèl, en hopelijk kunnen deze eigenwijze rakkers dat verzilveren met hun eerste volwaardige langspeler. Ondertussen blijven ze gewoon cool.

- © digg.be ( [Link removed - login to see]

De geleerde Shevek groeit op in de anarchistische gemeenschap van de planeet Anarres, maar vertrekt uit onvrede met de schijnvrijheid op zijn wereld naar de kapitalistische planeet Urras waar een schijnwelvaart heerst... Ursula Le Guin is een van de belangrijkste-(sf)auteurs en de dystopische roman "De Ontheemde" geeft precies aan waarom. Science fiction en utopie/dystopie liggen dicht tegen elkaar, maar meestal is 'de moraal' in een utopie het belangrijkste - en levert het taaiste proza op. Maar niet bij Le Guin. Zij slaagt erin om haar utopische modellen te bevolken met werkelijk levende, liefhebbende en lijdende mensen, waarmee lezers zich ook verwant kunnen voelen. Waarbij 'de moraal' minder interessant is dan de wijze waarop haar hoofdpersonen deze ervaren. Terecht heeft zij voor dit prachtige boek dan ook de Nebula Award ontvangen.

- © Biblion, J.M. Flaton.

Deze bundel bevat onvoltooide en nagelaten verhalen, schetsen en aantekeningen over Numenor en Midden-Aarde in de priode van de Oude Tijden van Midden Aarde tot het einde van de oorlog om de Ring. Het geheel bestaat uit vier delen: De Eerste Era, over onder andere Tuor, de kinderen van Hurin en over Turin, De Tweede Era, over onder meer het eiland Numenor, Galadriel en Celeborn, De Derde Era, over onder andere Cirion en Eorl, de queeste van Erebos en de jacht op de Ring en Gandalf, en het slotdeel over de Druedain, Istari en Palantiri. De bundel wordt uitgebreid bibliografisch ingeleid en waar nodig wordt aan het begin of het eind van de verhalen extra informatie gegeven. Tolkien (1892-1973) was hoogleraar Angelsaksisch en schreef romans, waarvan "In de ban van de Ring" de bekendste is, over de strijd tegen het kwaad in een middeleeuwse fantasiewereld. Ook dit goed vertaalde boek is uitstekend bezorgd door zijn zoon Christopher, die veel goede en ook nieuwe informatie geeft die vooral de liefhebber en kenner van Tolkiens werk zal aanspreken. Met uitgebreid notenapparaat en idem namenlijst.

- © Biblion, Drs. M.A.H. de Swart.

Tussen fluwelen fantasie en ruwe realiteit wil er weleens een Grand Canyonachtige leegte gapen; rond die droeve vaststelling is ook de jongste van Mercury Rev, 'All Is Dream', grotendeels opgetrokken. Alom blijkt het water veel te diep, of zoals ze het zelf helemaal op het eind zo treffend verwoorden: 'You and me and Hercules in between.'

Maar voor we zover zijn, regent het zoveel prijsbeesten, dat een veiligheidshelm geen overbodige luxe is. De prachtige mini-opera 'Chains' bijvoorbeeld, een combinatie van compactheid en ruimte waar autofabrikanten geheid van door de remmen gaan. Of de intergalactische drive van 'Little Rhymes', dat ons met zijn obsederende ritme langzaam maar zeker naar de rand van het zwarte gat schuift. Kijk, als ze het ons zo mooi vragen, springen we er wel vrijwillig in.

Luister en huiver vervolgens bij 'Spiders and Flies', een fragiel, uit gedroogde vlinders vervaardigd boek waaruit een donkere biologieles wordt opgediept. Hoor hoe een engelencombo met trillende vleugels het creepy aftelrijmpje 'Lincoln's Eyes' een duwtje richting eeuwigheid geeft. En begeef u op de tonen van het opgewekt rondtrippelende 'Drop in Time' naar het vrolijk versierde dorpsplein, waar zonlicht gratis verstrekt wordt, iets van Mozart over de keien galmt, schoolmeisjes een poging tot ballet doen, en er elk moment iets onnoembaars dreigt te gebeuren. Midsomer Murders goes mental, zeg maar.

En ook verder serveert het buffet koude rillingen à volonté. Sinds het bijzonder fijne 'Deserter's Songs' weten we dan ook dat Mercury Rev garant staat voor de magie van Grandaddy, de breekbaarheid van Sparklehorse, de groothoekvisie van Sigur Rós en nog een greep ongrijpbare ingrediënten. Het Geheim van de Chef, quoi.

Dompel u ten slotte eens compleet onder in het fabelachtige 'Dark Is Rising', dat van wal steekt als een imposante, breed uitgemeten Hollywood-soundtrack. Wij dachten gelijk aan 'Titanic Sinks Again', maar de imaginaire begintitels zijn nog niet afgerold of er resten alleen nog de merkwaardige stem van Jonathan Donahue en een solitaire piano, waarna strijkers en jachthoorns weer in golven komen opzetten en wij ons gewillig laten verzuipen in zoveel schoonheid.

'All Is Dream', beste vrienden, is een, eh, droom van een cd geworden. En voor de angsthazen onder u die nog geen euro durven te investeren zonder uitgebreid advies van specialisten te hebben ingewonnen: de beursanalisten en de bonobo's uit Planckendael zijn unaniem - kopen!


- © Humo (la) ( [Link removed - login to see]

Jezus, wat kijkt Laura Veirs érnstig op de hoes van 'Year of Meteors'! 't Is niet meteen een foto die eruit zal springen in de platenbakken, en dat is jammer, want met haar vijfde cd bevestigt ze al het moois van 'Carbon Glacier' van vorig jaar.

Laura Veirs schrijft subtiele songs die je niet meteen omverblazen, maar die je na een paar beluisteringen met geen stòkken meer uit je hoofd krijgt (u zou ons hier moeten zien zitten!). Veirs verleidt met haar stem - we denken afwisselend aan Rosie van het onvolprezen Pram, Suzanne Vega en Lisa Germano; 'Cool Water' lijkt zo weggelopen uit Germano's wonderbaarlijk fantastische meesterwerk (hèhè) 'Excerpts from a Love Circus' - maar het zijn de gevarieerde arrangementen die de plaat vér boven de middelmaat tillen. Een combinatie van fingerpicking en desolate piano ('Magnetized'), een snel, jazzy loopje ('Secret Someones'), ontheemde country ('When Gravity Is Dead'): het kan allemaal, al is de grondstroom van de meeste songs folkpop. Haar drie vaste begeleiders (drummer Tucker Martine, toetsenist Steve Moore en bassist-gitarist Karl Blau, alias The Tortured Souls) voorkomen dat de liedjes té beschaafd worden: door 'Through the Glow' is een psychedelisch keyboardje geweven, 'Lake Swimming' bevat een toefje electro, en de melancholie in 'Fire Snakes' wordt nog verhevigd door de altviool van Eyvind Kang. Veirs, die nog in de all grrrl punkband Rair Kx! gespeeld heeft, laat sporadisch haar gitaar grommen (het rockende 'Rialto', het hoekige 'Black Gold Blues'), maar wie smerige rock wil, zal z'n kicks ergens anders moeten zoeken.

Laura Veirs heeft geologie gestudeerd; geen idee of het ermee te maken heeft, maar als ze over amore zingt - en dat doet ze, verdekt of openlijk, bijna altijd - lardeert ze haar teksten steevast met natuurbeelden. Daardoor blijven haar liedjes net iets te onpersoonlijk om je emotioneel volledig onderuit te halen, maar dat is detailkritiek: 'Year of the Meteors' is een stérke plaat.

- © Humo ( [Link removed - login to see]

I can't remember the hours I spent trying to get this game to work over a serial cable. But once we managed to get it working, me and my brother could play this game forever. This was our first pre-network or pre-internet gaming experience, and it left a lasting impression. The taunt quotes "WHERE ARE YOU, MARSHALL?" or "Turn around reeeeaaaal slowlike" are still used in our conversations today :)

I have always enjoyed this game very much, but I have to admit, it's more than 6 years since I last played this game.